Թուրք մտավորական. «Ցեղապաշտությունը հանրապետության հիմքն է»

ԱՅՇԵ ԳՅՈՒՆԱՅՍՈՒ

«Անհիմն հայկական պնդումների դեմ պայքարի» միության նախագահ Գյոքսել Գյուլբեյը վերջերս ցեղապաշտության ընդդիմադիրների օրակարգում է: Էրբեյը Twitter-ի իր էջում հրապարակում է հայկական վաքըֆների հասցեները և Ներքին գործերի նախարարությանը հարց ուղղում, թե ինչու են այդ վաքըֆներն այդչափ շատ, իսկ Ազգային կրթության նախարարությանն էլ հարցնում` հայկական դպրոցները վերահսկվում են, թե ոչ: Էրբեյը, որի դեմ դատական գործ է հարուցել «Ասա` վերջ ազգայնամոլությանը և ցեղապաշտությանը» կազմակերպությունը, Twitter-ի իր էջում Անատոլիայի զանազան վայրերից մի շարք քաղաքացիների անուն-ազգանունները հայտնելով` չի բավարարվում գրելով, թե նրանք «եզդի են» կամ «հայ», այլ նաև «հրապարակում» է տվյալ անձանց ծնողների անունները:

«Անհիմն հայկական պնդումների դեմ պայքարի» միության անդամները, հայկական վաքըֆների հանդեպ իրենց թշնամությունն արտահայտելով, բացահայտում են խնդրի էությունը, այն է` կողոպտված գույքը: Թեև 97 տարի է անցել, սակայն նրանք լեղաճաք են լինում այն ահից, թե թալանված հարստության գլխին մի բան կգա: Արդեն իսկ մեզ «Ազատագրական պայքարի» անվան տակ ներկայացվածն էլ, իրականում և մեծավ մասամբ, բռնագրավված հունական, հայկական, ասորական ունեցվածքը նախկին տերերին չվերադարձնելու պատերազմն էր: Այն վախից, թե իրենց կողմից զավթված հսկայական նյութական հարստությունը ձեռքից կգնա, Անատոլիայի ավագանու` նախկին իթթիհադականներին, նորաթուխ քեմալական կադրերին ցուցաբերած աջակցությունն էր, որն ապահովեց, որ արդարության վերականգնման ուղղությամբ մի քայլ եղող Սևրի դաշնագիրը պատռվի, և փոխարենը բերվի Լոզանի պայմանագիրը:

Հենց դա էր մահմեդական եղբայրության նպատակը:

Երբ նպատակն իրագործվեց, եղբայրությունն իր տեղը զիջեց Միություն և առաջադիմություն կուսակցության հիմնումից ի վեր գոյություն ունեցող, բայց հանուն Ցեղասպանության ավարի` կարճ ժամանակահատվածով մուսուլմանական եղբայրության ստվերի տակ մնացած թուրքական ռասիզմին: Եվ շատ չանցած` քրդերի դեմ սկսվեց բնաջնջման և ժխտողականության քաղաքականություն: Թուրք հասարակության մեծ մասին, եթե ոչ` ամբողջին համոզեցին (քրդերի) ժխտման և ոչնչացման անհրաժեշտության հարցում:

Քրդերի դեմ ուղղված ցեղապաշտությունը մի ամբողջի ոչ թե պատահական, այլ պարտադիր մասն է, խնդրի աքիլլեսյան գարշապարը, որովհետև եթե հիշյալ ամբողջի հիմքում չնկատենք, որ հանրապետության ստեղծումը հիմնված է ցեղը կոտորելու և կողոպտելու գործընթացի վրա, ապա արդարության համար մղվող պայքարը թերի կմնա: Քանզի ցեղապաշտությունը, թուրքական ռասիզմն առկա է հանրապետության շաղախում: Որովհետև այլ կերպ չէր էլ կարող լինել: Որովհետև բնակչության մեծ մասը կազմող, տնտեսական, մշակութային, սոցիալական հարստության մեծ մասը ստեղծած քրիստոնյաների դարավոր հայրենիքից` Անատոլիայից թուրքական հայրենիք արարելու միակ միջոցը նախ` մահմեդականների համախմբումն էր, այնուհետև` մյուս ինքնությունների նկատմամբ ատելություն տածող թուրքական ինքնության ստեղծումը: Մուսուլմանական եղբայրությունից օգտվելով` քրիստոնյաներին ոչնչացնելուց հետո հերթը հասավ քրդերի ֆիզիկական ու մշակութային գոյության ժխտմանը, և այդ ժխտումը հնարավոր դարձնելու համար` բնաջնջմանը: Այն, որ իրականում առաջնահերթ նպատակը թուրքական հայրենիքի ստեղծումն էր, մուսուլմանական եղբայրության կողմից թալանված քրստոնյաների գույքը հափշտակելը, այդ նպատակով քրդերին ուղղված ռազմավարությունը դեռ 1911 թ., այսինքն` հայկական, հունական և ասորական ցեղասպանություններից առաջ էր բացահայտ կերպով արտահայտվել Միություն և առաջադիմություն կուսակցության քաղաքական գաղափարախոս Զիյա Գյոքալփի կողմից. «Գերմանացի փիլիսոփա Նիցշեի երազած «գերմարդիկ» թուրքերն են»: Զիյա Գյոքալփը «Թյուրքացում, իսլամացում, արդիականացում» գրքում ավելի էր հստակեցնում իր ասելիքը. «…հպատակների մեջ սերմանվող «պետություն և հայրենիք» գաղափարները դատապարտված են մնալու անսեր, անհուզմունք, անգույն և անբարոյական հասկացություններ: Ինչպես համատեղ սիրո էակ չի կարող լինել, այնպես էլ անհնար է համատեղ հայրենիքի առկայությունը» (Տե’ս Taner Akçam, İnsan Hakları ve Ermeni Sorunu, İmge Yayınları, 2002, էջ 159-160):

Երբ նպատակն իրագործվեց, և Անատոլիան քրիստոնյաներից մաքրվեց, պաշտոնական շուրթերից բազմիցս հայտարարվեց, որ այլևս քրդերի կարիքը չի զգացվում, և որ նպատակը թուրքացումն է: 1924 թ. Թյուրքական օջախների ներկայացուցիչներին ուղղված ելույթում Իսմեթ Ինոնյուն ասում էր. «Մեր պարտքը թուրքական հայրենիքում գտնվողներին անհապաղ թուրք դարձնելն է: Թուրքերին և թրքությանը ընդդիմացող հպատակներին մորթելու ենք ու մի կողմ շպրտելու» (Տե’ս Rıfat N.Bali, Cumhuriyet Döneminde Türk Yahudileri. Bir Türkleştirme Serüveni, İletişim Yayınları, İstanbul, 2000, էջ 62): Աթաթուրքը 1923 թ. Ադանայի արհեստավորներին ուղղված ելույթում բավականին քամահրական էր. «Հայերն այս բերքառատ երկրում ոչ մի իրավունք չունեն: Ձեր երկիրը ձե’րն է, թուրքերինն է: Այս երկիրը պատմականորեն թուրքական էր, ուրեմն թուրքական է և հավերժ թուրքական է մնալու: (…) Այս բերքատու վայրը զտարյուն թուրքի երկիրն է» (Նույն տեղում, էջ 234):

Մնացյալը` եղբայրությունը, հազարամյա միասնականությունը, խաբեություն է:

http://www.ozgur-gundem.com/index.php?haberID=57322&haberBaslik=Irk%C3%A7%C4%B1l%C4%B1k%20cumhuriyetin%20temelidir&action=haber_detay&module=nuce&authorName=Ay%C5%9Fe%20%20G%C3%9CNAYSU&authorID=222

Թարգմանեց Մելինե Անումյանը
Akunq.net
2012թ. դեկտեմբերի 5